Renesansowe łoża włoskie

Renesansowe łoża włoskie we wszystkich wariantach stanowiły wzór i inspirację dla meblarstwa innych krajów europejskich. Tak np. było we Francji, gdzie za Franciszka 1 rozpowszechniły się wraz z dworską kulturą włoską również i formy zwyczajowe wytworzone w Italii. Łożafrancuskie z tego czasu reprezentują wariant z baldachimem (dais), ustawionym na kolumnach, początkowo wykonanych w stiukuitalienne, a astępnie rzeźbionych, najczęściej w postaci kariatyd lub herm. Wiele ciekawych przykładów łóż francuskich dostarczają sztychowane projekty, wykonane przez artystę J.A. Ducerceau (1510 - 1584). W późnej fazie renesąnsu przypadającej na panowanie Ludwika Xlll, łoża francuskie otrzymały bogate zasłony, pozwalające całkowicie wyizolować spoczywającego, zgodnie z ówczesnym zwyczajem śpiącego nago, nawet w zimie. Na narożach przy baldachimie pojawiła się dekoracja z pasmanterii zwana pommes lub pęki piór.

W hiszpańskich łożach wprowadzono jako typowy element zdobniczy toczone balasy. Łoża niemieckie z tej epoki bywałyz baldachimami lub bez nich. Istniała tendencja do zabudowywania wezgłowia ścianką aż do gzymsu „nieba" czyli baldachimu. Na Północy, zwłaszcza w Niderlandach, często ustawiano łoże w narożu pokoju. Architektonicznie skonstruowane, zwieńczone drewnianym baldachimem połączonym z boazerią osłaniającą ściany, tworzyło całość, sprawiającą wrażenie alkowy.

W Anglii, za czasów panowania królowej Elżbiety ukształtował się typ łoża o dość specyficznych cechach. Takie właśnie łoże znajduje się w sypialni króla Zygmunta I Starego w komnatach wawelskich. Materiały archiwalne pochodzące z I. połowy XVI w., dotyczące stanu ruchomości w zamku królewskim na Wawelu potwierdzają wielokrotnie istnienie znacznej liczby łóżek.